سندرم کانال کارپال چیست؟

سندرم کانال کارپال//تونل کارپال گذرگاهی است که زیر رباط مستحکم و پهن عرضی قرار دارد. این رباط پُلی است که در عرضِ قسمت پایینی کف دست کشیده شده و به استخوان‌های مچ دست که قوسی را در زیر این تونل تشکیل می‌دهند، وصل می‌شود،

پوشش محافظ تاندون‌ها در داخل این کانال گاهی متورم شده و موجب درد وضعف در ناحیه دست و مچ می شود.گاهی نیز این عارضه به دلیل ضخیم شدن رباط عرضی مچ به وجود می آید و گاهی نیزدر برخی موارد، سندرم تونل کارپال ممکن است به دلیل بزرگ شدن عصب مدیان و فشار واردشده از بافت‌های اطراف آن باشد که منجر به کاهش انتقال سیگنال‌های عصبی از طریق تونل کارپال می‌شود.
اکثر بیماران در مواجهه ی اولیه با درد ناشی از سندرم کانال کارپال،آن را با ختلال ناشی از عضلات مچ دست اشتباه میگیرند ولی باید توجه داشت که این آسیب از درد خفیف تا ناتوانی کامل مچ دست را دربرگیرد.

شایع ترین علت های ایجاد  این سندروم

تونل کارپال مچ دست در بعضی افراد کوچکتر از دیگران می باشد،در نتیجه میتوان گفت این عارضه در مواردی با فیزیولوژیک افراد نیز ارتباط دارد،ولی در کل، سندرم تونل کارپال به عنوان یک اختلال التهابی ناشی از استرس مکرر، صدمات فیزیکی و یا عارضه پزشکی در نظر گرفته می‌شود. برخی مطالعات نشان می‌دهد که بیش از نیمی از دلایل سندرم تونل کارپال به عوامل محیط کار و سبک زندگی بیمار مرتبط است،به همین دلیل تشخیص علت اصلی این عارضه کار ساده ای نیست، همچنین باید بدانیم که سندرم تونل کارپال در درجه اول به شرایط پزشکی و فیزیکی مانند دیابت، آرتروز، کم‌کاری تیروئید و آرتریت روماتوئید مربوط می شود.

چه مواردی احتمال ریسک سندرم کانال کارپال را بالا می برد؟

دیابت، کم کاری تیروئید و مصرف الکل بطور کلی اعصاب محیطی را آسیب می زنند،در نتیجه علاوه بر عوارض بر تمامب اعصاب بدن،میتواند عامل بروز سندرم کانال کارپال نیز شود.به طور کلی دیالیز، بارداری و استفاده از قرص های جلوگیری میتواند احتمال بروز این عارضه را در افراد تشدید کند.
سندرم کانال کارپال، در افرادی که در فعالیت ها ی روزانشان یا به وسیله ی شغلشان بر مچ دستانشان فشار وارد می شود،مانند تایپیست ها، کسانی که در شغل های دوزندگی، روغن کاری، تمیز کردن، بسته بندی و مانند آن ها مشغول هستند،احتمال بروز بیشتری داردو
همچنین عموما،زنان سه برابر مردان به سندرم تونل کارپ مبتلا می شوند، شاید به خاطر اینکه تونل کارپال خانم ها کوچکتر از آقایان است.

آیا می توان از سندرم کانال کارپال پیشگیری کرد؟

سندرم کانال کارپال،نیز مانند بسیاری از آسییب ها و بیماری ها با اصلاح سبک زندگی،ورزش و دوری از استرس قابل پیشگیری است و نکته ی حائض اهمیت آن است که فرد با دید اولین علایم درد،قبل از تشدید علایم و بروز مشکلات جدی،عوامل ایجاد آن را کنترل کند.

روش های پیشگیری از سندرم کانال کارپال:

افرادی که به واسطه ی شغلشان یا فعالیت های روزانشان بیشتر در معرض این عارضه هستند، بهتر است هر یک ساعت، ده دقیقه تا یک ربع به خود استراحت بدهند و دستان را خم و راست کنند و کشش بدهند وهمچنین حرکات ورزشی مناسب برای این عارضه را در طول روز چندیدن مرتبه انجام دهند و در کل تمام فعالیت های خود را جوری تنظیم کنند که کمترین فشار بر مچ ها وارد شود.

ورزش برای سندرم کانال کارپال

1_ انگشتان دستتان را مانند اینکه به سمت سقف اشاره می کنید، باز کنید (مانند حالتی که به کسی فرمان توقف می‌دهید)این کار را5 تا10 مرتبه تکرار کنید.

2_ مشت کنید،سپس انگشتانتان را تا جایی که می توانید باز کند.این حرکت را 5 تا 10 مرتبه تکرار کنید.

3_برای تسکین درد میتوانید از ورزش استفاده کنید، فقط کافی است انگشتانتان را بازکنید و به طرفین تکان دهید.

4_ نوک انگشتانتان را به نوک انگشت شست بزنید تا حفره ای میان دستان شما ایجاد شود.این کار را چندین نوبت تکرار کنید.

5_ دست و مچ دست را بصورت مستقیم در مقابل خود نگهدارید بطوریکه کف دست به پایین باشد،سپس مچ دست تان را به حالتی که انگشتان بسمت زمین باشد خم کنید.برای افزایش کشش از دست دیگر خود استفاده کنید، به آرامی انگشتان را به سمت بدن خود بکشید. ۱۵-۳۰ ثانیه نگه دارید سپس به حالت اولیه صاف برگردید بطوریکه کف دست به پایین باشد.این بار مچ دست خود را خم کنید تا نوک انگشتان به سمت سقف باشد و با دست دیگر انگشتانتان را به سمت پشت بکشید.
این فعالیت را 3 نوبت در روز،در هر نوبت 10 مرتبه انجام دهید.

6_ یک توپ لاستیکی نرم را به مدت 5 ثانیه فشار دهید.
این کار را در 3 نوبت در روز وهر بار10 مرتبه انجام دهید.

روش های درمانی سندرم کانال کارپال

یکی از روش های ابتدایی درمان سندرم کارپال،گذاشتن یخ بر روی این ناحیه است.
در مواردی نیز پزشک متخصص برای بیمار مچ بند هایی متناسب با مشکل او تجویز میکند و بیماربرای نتیجه گرفتن، باید تا کامل شدن دوره ی درمانش از آن استفاده کند.
در برخی موارد نیز درمان این عازضه با تزریق های کورتیکواستروئید انجام می شود.
همچنین یکی از موثرین راه های درمان سندرم کانال کارپال،فیزیوتراپی است.همچنین برای این منظور از لیزر درمانی و اولتراسوندتراپی نیز استفاده می شود.

درمان سندروم کانال کارپال با فیزیوتراپی

اکثر افرادی که از سندرم تونل کارپال رنج می برند، از موارد خفیف گرفته تا متوسط، مفید می توانند تحت درمان فیزیوتراپی قرار بگیرند و درمان شوند.بیمار در فیزیوتراپی به کمک متخصص،به بافت های نرم و عضلات قابلیت کشش میدهند.همچنین فیزیوتراپ تمرین های حرکت دهی به تاندون و عصب بیمار می دهد تا از حرکت آزادانه عصب اطمینان حاصل کند.

درمان سندرم کانال کارپال با اولتراسوندتراپی

اولتراسوند به کاهش التهاب عصب، افزایش خونرسانی و درمان سندروم تونل کارپال کمک می کند، از این رو این روش نیز میتواند یکی از روش های موثر در درمان سندرم کانال کارپال باشد.

درمان سندرم کانال کارپال با لیزر درمانی

لیزر درمانی با افزایش سطح انرژی بافت ها و افزایش چندین برابری سوخت و ساز بافت به کاهش التهاب و ترمیم بافت های مچ دست کمک خواهد کرد و در درمان و کاهش درد های ناشی از سندرم کانال کارپال بسیار موثر می باشد.

جراحی سندرم کانال کارپال

از آنجایی که درمان سندرم تونل کارپال بعد از جراحی معمولا موقتی یا ناقص است،اغلب آخرین راه درمانی به حسای می آید.پزشکان پس از اصلاح سبک زندگی بیمار و انجام راقبت هایی از جمله فیزیو تراپی و حاصل نشدن نتیجه ی مطلوب این روش را مد نظر قرار می دهند.
عمل جراحی باز، روش سنتی مورد استفاده برای ترمیم سندرم تونل کارپ است که در آن یک شکاف به طول 2 اینچ در ناحیه مچ دست ایجاد شده و از طریق این شکاف، رباط کارپال بریده می شود و فضای تونل کارپال باز می گردد. این عمل جراحی معمولاً تحت بی حسی موضعی و به صورت سرپایی انجام شود، مگر اینکه ملاحظات درمانی غیر عادی برای بیمار وجود داشته باشد.

عمل جراحی آندوسکوپی را می توان با دوره ریکاوری سریع تر و ناراحتی پس از جراحی کمتر در مقایسه با روش جراحی سنتی باز مورد استفاده قرار داد. در این حالت جراح معمولاً دو شکاف (در حدود نیم اینچ) در ناحیه مچ و کف دست ایجاد می کند، از طریق این شکاف ها یک لوله متصل به دوربین به محل آسیب دیدگی وارد شده، و با استفاده از ابزارهای مخصوص رباط کارپال بریده می شود (بافتی که مفاصل را در کنار یکدیگر نگه می دارد). عمل جراحی آندوسکوپی با ایجاد دو شکاف، معمولاً تحت بی حسی موضعی انجام می شود و به این ترتیب حداقل جراحت و ناراحتی پس از درمان مشاهده می شود.

عمل جراحی آندوسکوپی با ایجاد یک شکاف را نیز می توان برای درمان سندرم تونل کارپال استفاده کرد و در این حالت درد بیمار پس از عمل جراحی کمتر است و حداقل جراحت در ناحیه تحت درمان ایجاد می شود. در این حالت معمولاً افراد می توانند فعالیت های عادی خود را در یک دوره زمانی کوتاه مدت شروع نمایند.